20 grudnia 2010 część pierwsza

Uprzedzam, że to część pierwsza (a mimo to ma rekordową - jak na Nie żałuję - długość), druga pojawi się na dniach, serio. 

Od godziny już stała na zbrylonej ziemi, miażdżyła resztki zmrożonej trawy i starała się nie myśleć. A najlepiej w ogóle nie patrzeć, nie wierzyć, nie odbierać bodźców żadnych i zamienić się w tępą rzeźbę, skruszałą już trochę, ale wciąż odporną na świat. Chyba tej odporności jej brakowało najbardziej, czasami wszystko wskazywało na to, że jej pory zachłannie chłoną otoczenie i nie dają skołatanemu umysłowi odpocząć. Trochę odpoczynku też by się przydało, nie od zimna, bo zimno – jak to zimno – wbijało igiełki w każdy zakamarek ciała, ale do tego już przywykła, od małego wystawała na mrozie, nienawidząc zimy, ale najbardziej od tego myślenia, od tej kolorowej pustki, zaśmiecającej głowę, ręce i nogi. System się zawieszał, obwody się przepalały, ile można, to ciało już ma dość! Nie trafiało to do niej, przegrzane obwody w końcu uznawały swoją porażkę i powracały do wiecznego milczenia pełnego bólu, ale też tej okropnej dumy, która nie chciała ich opuścić.

Przetarła twarz dłońmi, pociągnęła nosem i ruszyła przed siebie. Ponurym spojrzeniem taksowała przechodniów, starając się za wszelką cenę przejrzeć ich na wylot, ale te bestie okropne wcale nie chciały współpracować. Setki twarzy zagubionych w tłumie, wcale nie były tak zagubione, a ciężkie grymasy wykrzywiające usta kryły cichą, sadystyczną przyjemność. Z obcowania z innymi, choć tak pobieżnego, obrzydliwego dotyku, cichego przekleństwa zmiętego w ustach, a czasem nawet nie tyle.

Przydałoby się głośne stukanie obcasów, jako ładne tło pesymistycznych rozważań, ale jak na złość gwar niesiony przez tłum zagłuszał wszystko, prócz upiornych klaksonów przenikających zwiotczałe bębenki.

– I dobrze im tak, niech popękają w cholerę – mruknęła, łypiąc niechętnie na swoje stopy, z trudem unikające zadeptania.

Nikt nie zwrócił na nią uwagi, choć miała wrażenie, że te grymasy powiększyły się jeszcze, a masochistyczna przyjemność pulsowała, niemal rozrywając ciała na strzępy, po usłyszeniu kolejnego przekleństwa. Tym się karmią ludzie w wielkich miastach, od kiedy do cna zaprzedali dusze diabłu.

Kolejne pociągnięcie nosem zbiegło się w czasie z postojem na światłach, które jak na złość nie chciały się zmienić. Strumień samochodów płynął, nieprzebrany, a ludzie stali, tępo wpatrując się przed siebie, byle tylko nie zahaczyć spojrzeniem o innych. Gdyby się teraz odezwała, pewnie zawistnie wypchnęliby ją na ulicę, co to za bluźniercze łamanie ciszy oczekiwania! Więc nie odzywała się, choć potok myśli desperacko szukał jakiegokolwiek ujścia.

Pięć minut później wtoczyła się z trudem po schodach znajomej kamienicy i dopadła zamka, strzegącego skrzypiącego mieszkania. Ciche zgrzytanie wydało się niezwykle głośne, kiedy klucz niemal wyślizgiwał się ze skostniałych palców. Dla czerwonych, zmarzniętych uszu wszystko jest dużo głośniejsze. Rytualnie westchnęła, odwieszając płaszcz na chwiejący się stojak i skopała szare botki z nóg. Szybko odmówiła szeptaną modlitwę – niech ta zima się już skończy, niech już nigdy nie będzie śniegu, niech wszyscy ludzie umrą, a czynsz za mieszkanie spadnie, amen – i poczłapała do kuchni, gdzie chłód kafelków nie zdołał przeniknąć przez grube skarpety z gryzącej wełny.

– Dzień dobry, Rien – zaskrzeczała, otwierając szafkę z kubkami, chciałoby się powiedzieć wszelkich odmian,  kolorów i rozmiarów, ale były tylko trzy: jeden bez ucha, jeden niebieski i jeden dla gości.

– Dzień dobry, kubki – mruknęła i w tych trzech słowach zmieściła więcej radości niż we wszystkich wypowiedziach z całego dnia. Złapała naczynie bez ucha z wizerunkiem puchatego kota i zajrzała do zamrażalnika. Nawet się nie wzdrygnęła, czując kolejną porcję chłodu – do ciała dawno przestało docierać cokolwiek, dopiero zaraz miało rozmarzać w towarzystwie parującej herbaty.

– Dzień dobry, maliny. – Prawie się uśmiechnęła, wypowiadając tę kwestię. Odłupała kolejną porcję zamrożonych owoców i wrzuciła do kubka, wcześniej zeskrobawszy z nich jeszcze trochę lodu.

            Kiedy woda się gotowała, Rien przeszła szybko do salonu, włączyła srebrnoszarego laptopa i wyciągnęła z torby gruby kołonotatnik. Zbliżała się sesja, a wyglądało na to, że ma spore luki w łacinie, która zawsze była zmorą na jej kierunku. Jeszcze przez chwilę pokręciła się po salonie to otwierając, to zamykając okna, aż w końcu postawiła na stoliku kubek z parującą herbatą i opadła ciężko na miękką, dwuosobową kanapę. Nie mogła zebrać się do pracy, od początku studiów nienawidziła łaciny, w ogóle nauka języków zawsze przychodziła jej z trudem, a w tym wypadku bynajmniej nie było inaczej. Po chwili zdołała sobie wmówić, że ze wszystkim sobie poradzi, a im szybciej zacznie, tym szybciej skończy, ale niemal w tej samej chwili, kiedy zabierała się za wyszukiwanie odpowiednich nominativusów, jej wzrok przyciągnął jakiś jasny papier leżący pod komodą. Prawdopodobnie w jakimkolwiek innym mieszkaniu nie zrobiłoby to żadnej różnicy, ale w domu Rien ostatnio panował idealny porządek. W mgnieniu oka poderwała się z kanapy i złapała papier, coś ją jednak tknęło i przed wyrzuceniem zerknęła nań, nieco rozprostowując. Pozwoliła sobie na chwilę tępego wpatrywania się w numer tylko po to, by zaraz zwymyślać się pod nosem, że go zachowała. Po powrocie z domu Bruce’a nie czuła już tej niezwykłej potrzeby kontaktowania się z Nim, wręcz przeciwnie — była na Niego zupełnie irracjonalnie wściekła, choć sama nie wiedziała, z jakiego powodu. Może chodziło o to, że to Bruce, a nie On znalazł ją w parku i zajął się nią, tak jak kiedyś ona zajmowała się ojcem? A może o to, że po wszystkim mężczyzna pozbył się jej tak jak zrobiłby to On? Z westchnieniem stwierdziła, ze nie chce o tym myśleć, zwłaszcza, że w jej umyśle znowu zaczęła kiełkować niepotrzebna złość, z którą od kilku dobrych dni nie miała najmniejszego problemu.

            Po raz kolejny zerknęła niechętnie na serwetkę trzymaną w dłoni i zaniosła do sypialni, gdzie wsunęła ją do jednej z szuflad szafki nocnej. Zamachała nieskładnie rękami, starając się pozbyć natrętnych myśli o Nim i o ojcu, kierując się znów do salonu. Teraz porządek był rzeczywiście idealny; stara, skrzypiąca podłoga lśniła czystością, zasłony zostały przewiązane wstążkami pasującymi do koloru kanapy, a na meblach nie było nawet śladu kurzu. Przed sesją pojawiał się u niej znany doskonale syndrom robienia wszystkiego, byle się nie uczyć, w związku z czym sprzątała mieszkanie przynajmniej dwa razy dziennie — rano, tuż po przebudzeniu i wieczorem, przed położeniem się spać.

Poprawiała właśnie kapę, na której pojawiły się irytujące zmarszczki, kiedy w pomieszczeniu rozbrzmiał dźwięk dzwonka do drzwi. Słaby terkot zawsze przyprawiał ją o ból zębów, teraz też wyprostowała się gwałtownie, przyciskając dłoń do policzka. Kto mógłby ją odwiedzać? Jedyne osoby, które znały adres, nie odzywały się do niej od wieków. Majken chyba nawet wyjechała z kraju. Postąpiła kilka niepewnych kroków w kierunku klaustrofobicznego przedpokoju, niemal zupełnie wypełnionego przez stojący, drewniany wieszak, niewielkie lustro wiszące na ścianie i dokładnie jedną parę butów zimowych, schnących właśnie na grubej szmatce.

Wsparła się o wieszak i zerknęła przez wizjer, ale natychmiast się cofnęła. Wyglądało na to, że gość koniecznie chciał zajrzeć do mieszkania i zobaczyła tylko jego karykaturalnie wykrzywione oko.

— Kto tam? — burknęła niechętnie, podejrzliwie przekręcając głowę. Usłyszała szuranie i coś na kształt odchrząknięcia, aż w końcu ktoś odezwał się niskim, lekko zachrypniętym męskim głosem:

— To ja.

Skrzywiła się okropnie, jakby właśnie poczuła szczególnie odrzucający zapach i zmarszczyła ciemne brwi. Co to za żarty? Czy wszyscy ludzie muszą być tak głupi i irytujący koniecznie na jej wycieraczce?

— To znaczy… ten z parku, kojarzysz? Byłaś u mnie ostatnio, pamiętasz? W domu…?

Szufladki w jej mózgu otworzyły się bezszelestnie i podsunęły obraz faceta po czterdziestce z wydatną szczęką i szerokimi ramionami. W jej wizji zerkał na nią pochmurnie, a po chwili wypuścił nosem dym. Skrzywiła się jeszcze bardziej.

— Czego chcesz? — warknęła, znów próbując zerknąć przez wizjer i tym razem zobaczyła go rzeczywiście, mnącego w dłoniach pojedynczy, czerwony kwiat. Szerokie ramiona i całą resztę ukrył pod grubym wełnianym płaszczem w wielbłądzim kolorze. Zauważyła, że poruszył ustami, ale niczego nie usłyszała, za to widok został przesłoniętym czymś ciemnym, znikającym raz za razem. Mężczyzna machał nieszczęsnym kwiatem, nie pozwalając się sobie dokładnie przyjrzeć.

— Wpuścisz mnie do środka?

Przygryzła policzki, odsuwając się od drzwi. Ten ton głosu znała bardzo dobrze — nie do końca udane, fałszywe błagalne nuty przeplatały się z czymś dziwnym, czego nigdy nie potrafiła zdefiniować.

— Po co? — Zdecydowanie nie podobała jej się wizja obcego osobnika panoszącego się w jej mieszkaniu, zwłaszcza bez celu. Wizja mokrych śladów z topniejącego śniegu na jej biednej, drewnianej podłodze przyprawiła ją o dreszcz.

— Chciałbym porozmawiać…

Już chciała go wyśmiać i wracać do stygnącej herbaty, kiedy z mieszkania naprzeciwko wychyliła się głowa natrętnej sąsiadki — pięćdziesięcioparoletniej raszpli o rozmiarach młodego wieloryba, nalanej twarzy i przeraźliwie piskliwym głosiku. Widząc, że znienawidzona kobieta szykuje się do ataku, zabrała całą siłę i w rekordowym czasie otworzyła drzwi, wciągnęła niechcianego gościa do środka, po czym zamknęła mieszkanie na klucz, dodatkowy zamek i zasuwkę. Przywarła znów do wizjera, żeby oglądać jak czerwona twarz natrętki staje się jeszcze bardziej czerwona i lśniąca skóra głowy zaczyna prześwitywać przez rzadkie włosy koloru wymiocin. Uśmiechnęła się złośliwie, ale właśnie wtedy do rzeczywistości przywołał ją facet z parku.

Kiedy się odwróciła, uśmiech natychmiast spełzł z jej twarzy, a mało brakowało żeby opuściło ją też oko, w które mało nie dźgnął jej tym wymiętym kwiatem. Znów się skrzywiła i zerknęła na niego wilkiem.

— Zdejmij buty — mruknęła, odpychając od siebie kolorowy badyl.

— To dla ciebie — uśmiechnął się rozbrajająco, ponawiając niebezpieczny ruch. Uchyliła się szybko i chwyciła twardą łodygę, zanim zdążył wyrządzić jej jakąkolwiek krzywdę. Wskazała na jego obuwie.

— Ściągaj — powtórzyła i przeszła do kuchni, żeby nieszczęsną roślinę wsadzić do niebieskiego kubka z wodą. Ustawiła go na parapecie i stanęła w progu pomieszczenia, krytycznie obserwując, jak Bruce próbuje schylić się w przeraźliwie małym korytarzyku. Bez dalszych instrukcji wyciągnął szmatkę spod jej butów, rozwinął ją i przetarł podłogę, zanim ustawił trapery obok szarych botków. Przez cały czas zerkał na nią ukradkiem z dziwną miną, której za nic nie potrafiła przejrzeć.

— Nie zaproponujesz mi kawy? — zapytał, znów przywołując na twarz dziwny, szeroki uśmiech, który obejmował go całego, aż po końcówki paznokci u stóp.

— Nie.

Parsknął śmiechem, który był tak szczery i głośny, że miała ochotę zatkać uszy i wykopać go przez okno.

— Nie szkodzi, w zasadzie powinienem ograniczać spożycie kofeiny, człowiek robi się nadpobudliwy na stare lata.

Uniosła brwi, ale powstrzymała się od komentarza, zamiast tego zaplotła ręce na biuście i wbiła w niego intensywne, skonsternowane spojrzenie.

— Miałem przynieść twoje ubrania, ale zapomniałem…

Pokiwała głową, choć wcale jej się to nie podobało. Liczył, że odda mu jego płaszcz i całą resztę, a tym samym straci zabezpieczenie? Po jej trupie!

— To wszystko?

— W sumie liczyłem, że zaprosisz mnie do salonu i chwilę porozmawiamy…

— Niepotrzebnie się fatygowałeś.

— Chciałem też przeprosić…

— Przyjęte — przerwała mu bez skrupułów. — Niepotrzebnie się rozbierałeś. — Zerknęła sugestywnie na wieszak, który ledwo stał, przytłoczonym długim, mokrym płaszczem.

— I tak myślałem…

— Niepotrzebnie — powtórzyła z uporem, unosząc brodę, co miało być swego rodzaju wyzwaniem, ale mężczyzna kompletnie je zignorował.

— Zauważyłaś, że za każdym razem cię przepraszam? — wyrzucił z siebie szybko, zanim zdążyła w ogóle otworzyć usta. Skinęła głową niezadowolona.

— I wiesz, co to oznacza?

— Że jesteś dupkiem z odrobiną sumienia?

Znów roześmiał się głośno, zagłuszając nawet jej skotłowane myśli.

— Nie, to oznacza, że powinienem ci postawić kolację.

Parsknęła z wyższością, natychmiast kwalifikując go do grupy zarozumiałych plejbojów, zwłaszcza, że uśmiechał się na sposób, który w zamyśle miał być uwodzicielski. — Nie skorzystam.

— Powinnaś, jesteś przeraźliwie chuda. A w dodatku ja naprawdę umiem gotować. — Nawet jego powolne drapanie się po zarośniętym policzku wyrażało potworną pewność siebie, w związku z czym skrzywiła się po raz kolejny.

— Nic mnie to obchodzi — warknęła. — Wyjdź stąd.

Przez chwilę jeszcze mierzył ją zagadkowym spojrzeniem, ale zaraz pokornie skinął głową.

— Cóż, pewnie wiesz, co robisz, wyrzucając mnie, w końcu sam postąpiłem podobnie i to całkiem niedawno, więc jestem w stanie to zrozumieć. Ale jesteś pewna, że nie chcesz się skusić? Powiem ci nawet w sekrecie, że kończyłem kurs…

— Jesteś albo wyjątkowo głupi, albo kompletnie pijany, skoro nawet tak dosadna odmowa do ciebie nie dociera. — Z triumfem zauważyła delikatne zawahanie malujące się wyraźnie na jego twarzy. Co on sobie myślał, nachodząc ją w taki sposób? Przecież miał żonę, słyszała dokładnie wiadomość zostawioną przez nią na automatycznej sekretarce, czego więc od niej oczekiwał? Nie mogła zrozumieć tego człowieka, co irytowało ją tym bardziej, że naprawdę próbowała.

Westchnął przeciągle, znów drapiąc się po brodzie, czym wywoływał ten okropny, szeleszczący dźwięk, który tak drażnił jej uszy. Denerwował ją w tym momencie do tego stopnia, że była gotowa bezpardonowo wypchnąć go za drzwi.

— Idź już — powtórzyła głośniej, hardo wpatrując się w jego lekko rozszerzone, jasne oczy.

Najwyraźniej przekonała go co do swojej głębokiej niechęci, bo zaczął się powoli zbierać, co zauważyła z niemałą satysfakcją. Kiedy zatrzaskiwała za nim drzwi, mnąc w ustach najbardziej obrzydliwe z przekleństw, przyrzekła sobie, że nigdy więcej nie powie żadnemu mężczyźnie gdzie mieszka. Dopiero w drodze do salonu uderzyła ją myśl, że przecież wcale mu tego nie mówiła. Nic dziwnego zatem, że gdy tylko po raz kolejny usłyszała terkoczący dzwonek, niemal wyrwała drzwi z zawiasów, chcąc powiedzieć mu co myśli o ludziach jego pokroju. Jakież więc było jej zdziwienie, kiedy w progu niemal zderzyła się z osobą, która Bruce’em na pewno nie była.